سخن خیام سری دهم رباعیات خیام نیشابوری

ای   کاش   که   جای   آرمیدن    بودی

یا   این   ره   دور   را   رسیدن   بودی

کاش از  پی  صد هزار سال  از دل خاک

چون   سبزه   امید    بر   دمیدن   بودی

 

 

جــز راه  قـلـنـدران  مـیخـانه   مـپوی

جز باده و جز سماع و جز یار  مجوی

بر کف  قدح  باده  و  بر دوش  سبوی

می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی

 

 

تنگی  می لعل  خواهم  و  دیوانی

سد  رمقی  خواهد  و  نصف  نانی

وانگه من و تو  نشسته  در ویرانی

خوش تر بود آن ز ملکت  سلطانی

 

 

آنان  که   ز  پیش   رفته اند   ای  ساقی

در  خاک   غرور  خفته اند   ای   ساقی

رو   باده   خور  و  حقیقت  از من  بشنو

باد  است  هر  آن  چه  گفته اند ای ساقی

 

بر سنگ زدم دوش  سبوی   کاشی

سر مست بدم چو کردم این  اوباشی

با من به  زبان  حال  می گفت  سبو

من چو تو بدم تو نیز چون من باشی

 

 

زان کوزه می که نیست دروی ضرری

پر  کن  قدحی  بخور به  من  ده  دگری

زان پیش تر ای پسر که  در  رهگذری

خاک  من  و  تو  کوزه  کند  کوزه گری

 

 

بر کوزه گری پریر کردم  گذری

از خاک همی نمود هر دم هنری

من دیدم اگر ندید هر بی  بصری

خاک پدرم در کف هر کوزه گری

 

 

هان کوزه گرا بپای اگر هُشیاری

تا چند کنی بر گِل  مردم  خواری

انگشت  فریدون  و کف  کیخسرو

بر چراغ نهاده ای چه می پنداری

 

 

در کارگه کوزه گری کردم رای

بر  پله  چرخ  دیدم  استاد  بپای

می کرد دلیر کوزه را دسته و سر

از کله  پادشاه  و از  دست  گدای

 

 

گر  آمدنم     به    من    بُدی    نامدمی

ور  نیز  شدن   به  من بُدی کی شدمی؟

به زان  نبدی  که   اندرین  دیر خراب

نه   آمدمی  ،   نه  شدمی  ،   نه  بدمی

 

 

ای  دل  تو  به  ادراک معما  نرسی

در  نکته    زیرکان    دانا    نرسی

اینجا   به  مِی و جام  بهشتی  میساز

کانجا که بهشت است رسی یا نرسی

هنگام  سپیده  دم  خـروس   سحری

دانی که چرا همی کند   نوحـه گری

یعنی  که   نمودند  در  آیـینه  صبح

کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری

 

 

هنگام  صبوح  ای  صنم  فرخ   پی

بر  ساز  ترانه  ای  و پیش  آور می

کافکند به خاک صد هزاران جم و کی

ایــن  آمــدن  تیر مه  و  رفتـن   دی