ای   کاش   که   جای   آرمیدن    بودی


یا   این   ره   دور   را   رسیدن   بودی


کاش از  پی  صد هزار سال  از دل خاک


چون   سبزه   امید    بر   دمیدن   بودی


 


 


جــز راه  قـلـنـدران  مـیخـانه   مـپوی


جز باده و جز سماع و جز یار  مجوی


بر کف  قدح  باده  و  بر دوش  سبوی


می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی