سخن خیام سری هشتم رباعیات خیام نیشابوری

اجرام    که   ساکنان    این    ایوانند

اسباب         تردد          خردمندانند

هان   تا   سررشته   خرد    گم نکنی

کانان      که     مدبرند     سرگردانند

 

 

آنان  که  محیط   فضل  و  آداب   شدند

در  جمع   کمال  شمع   اصحاب   شدند

ره  زین  شب  تاریک  نبردند  به  روز

گفتند   فسانه ای   و   در  خواب   شدند

 

 

از  آمدنم   نبود   گردون  را    سود

وز رفتن  من  جاه  و جلالش  نفزود

وز هیچکسی   نیز دو  گوشم  نشنود

کاین  آمدن  و رفتنم  از بهر چه  بود

 

 

افلاک    که     جز   غم    نفزایند   دگر

ننهند     به     جا      تا     نربایند   دگر

ناآمدگان      اگر     بدانند      که      ما

از    دهر    چه    می کشیم    نایند   دگر

 

 

چون   حاصل   آدمی در این جای  دو در

جز  درد  دل   و   دادن  جان  نیست  دگر

خرم   دل  آن   که  یک  نفس زنده  نبود

و  آسوده  کسی  که  خود   نزاد  از  مادر

 

 

با   یار   چو  آرمیده  باشی  همه  عمر

لذات   جهان   چشیده  باشی  همه  عمر

هم   آخر   کار   رحلتت   خواهد   بود

خوابی  باشد  که  دیده  باشی  همه  عمر

 

 

در    دایـره     ســپـهر   نــاپیدا  غــور

می نوش به خوشدلی که دوراست بجور

نوبت   چـــو  بدور  تو   رسد  آه  مکن

جامی است که جمله را چشانند  به  دور

 

 

 

وقـت  سحر است  خیز ای  مایـه  ناز

نرمک نرمک باده خور و چنگ نواز

کانها    کـه   بجـایند    نــپایند   کسی

و  آن ها  که  شدند   کس  نمیآید   باز

 

 

ای  دل  چو حقیقت  جهان هست  مجاز

چندین چه بری خواری ازین رنج دراز

تن  را  به   قضا  سپار و با  درد  بساز

کاین  رفته   قلم  ز  بهر  تو  ناید   باز

 

 

ما   لعبتگانیم    و    فلک    لعبت    باز

از  روی   حقیقتی   نه   از  روی  مجاز

یک   چند   درین   بساط   بازی  کردیم

رفتیم   به   صندوق   عدم   یک یک باز

 

 

از   جمله    رفتگان   این    راه    دراز

باز آمده ای   کو   که  به   ما   گوید  باز

هان  بر سر  این  دو راهه از سوی  نیاز

چیزی    نگذاری    که    نمی آیی    باز