هر چند که رنگ و روی زیباست مرا


چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا


معلوم  نشد   که  در  طربخانه   خاک


نقاش   ازل   بهر   چه  آراست   مرا


 


 


چون عهده نمی شود  کسی  فردا را


حـالی خوش دار  این دل پر سودا را


می نوش به ماهتاب ای  ماه  که  ما


بـسیار  بـــگردد  و  نــیـابد  ما  را