دوری  که  در آمدن  و رفتن  ماست


او را  نه  نهایت  نه  بدایت  پیداست


کس می نزند دمی درین معنی راست


کاین آمدن از کجا و رفتن به کجاست


 


 


تا چند زنم  به  روی  دریا ها خشت


بیزار شدم   ز بت پرستان  و کنشت


خیام  که  گفت  دوزخی  خواهد  بود


که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت

 


 


نیکی و  بدی  که  در  نهاد بشر است


شادی و غمی که در قضا و قدر است


با  چرخ  مکن   حواله  کاندر ره عقل


چرخ از تو هزار بار بیچاره تر است


 


 


ابر آمد و زار بر سر سبزه گریست


بی  باده  گلرنگ  نمی شاید  زیست


این سبزه که امروز تماشاگه  ماست


تا  سبزه  خــاک  ما تماشاگه کیست


 


 


گویند بهشت  عدن با حور خوش است


من می گویم که آب انگور خوش است


این نقد  بگیر و دست از آن  نسیه  بدار


کاواز  دهل  برادر از دور خوش است


 


 


چون   آمدنم  به  من  نبد روز  نخست


وین رفتن بی مراد عزمی ست  درست


بر خیز و میان  ببند  ای  ساقی  چست


کاندوه جهان به می  فرو خواهم  شست


 


 


ساقـی غـم  مـن  بلند  آوازه  شده  است


سرمستی مـن برون ز اندازه شده است


با  مـوی  سپید  سـر خوشم  کـز می  تو


پیرانه  سرم  بهار  دل  تازه  شده  است


 


 


از مـن رمقی بـسعی سـاقی مانده است


وز صحبت خلق بی وفایی مانده است


از بـاده  دوشــین قــدحی بـیش  نــمـاند


از عـمر نـدانم که چه باقی  مانده است


 


 


 


مـن هیچ  ندانم که مرا آن که  سرشت


از اهل بهشت  کرد  یا  دوزخ  زشت


جامی و بتی  و  بربطی بر لب  کشت


این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بهشت


 


 


چون ابر  به  نوروز رخ  لاله بشست


برخیز و به جام باده کن  عزم  درست


کاین سبزه که امروز تماشاگــــه  تست


فردا همه از خاک تو بر خواه د رست


 


 


هر سبزه که  بر کنار جویی رسته است


گویی ز لب  فرشته   خویی  رسته است


پا  بر سر  هر سبزه  به  خــواری ننهی


کان سبزه ز خاک لاله رویی رسته است